تعطیل است

لحظه ای از جنس ابریشم

چشم به تمام راه های عبور

به تماشای مسافری است

دل سپرده به مهر، تا در لحظه ای از جنس ابریشم حضورش را تقدیم کند

آدمیزاد است دیگر

گاه خودش را نمیفهمد

از بس که غیر واقع میگوید و میخواهد

گاه از خودش بیشتر از همه دنیا عاجز است

هر حرفش

نقطه ای داردبرای آه کشیدن و هزار ای کاش... و دست که به روی آن سخن گذاری، خودش را میبازد

خودش را نمی پذیرد

چه توقع به فهمیدن دوست، به درک حرفی دگر

بیشتر شکست دیگران راهش و ارزشهایش.... بی مقدار

همنشینی دارد اما چه سود؟.... ، میداند... چون خود را نمیفهمد اینچنین تنهاست

قصه گذشته در امروزش، بسیار....و نمیداند برای تا امروزش بس، اینچنین رشد، این همه درد....(به قول داریوش درد بزرگ شدن)

گاه باید در کنارش فریاد کشید

هیچ کسی کامل نیست، آه آدمیزاد به خود آ....

خود را بپذیر بی کم و کاست

هر چه بوده که گذشت، برای زین پس فکری کن (به قول ایرج فکر کن از امروز متولد شدی)

بگذار حقیقتت، دوستت باشد، پنهان نشو، خود را بخواه

تا تو خویش را نپذیری.....دوست را گمراه و آواره ی دشت خیالات کنی

پذیرش یعنی: من میدانم که هستم... میدانم چه می خواهم و گاه میدانم چطور باید به آن برسم و سعی دارم که رشد کنم

آه آدمیزاد... نظر دیگران مربوط به خودشان است، نه به تو....

آنان نیز به اندازه هر کسی در اوضاع و شرایط پیچیده اند، به اندازه ی تو وحشت میکنند، میترسند، گاه میبازند و عشق می ورزند

عقیده آنان، احساس آنان است... نه احساس تو و آنان هم می اندیشند..... تو درباره شان چه میگویی.... برای خودت ارزش قائل شو، و ارزش در مهرورزی، گذشت، عفو و رهایی، اندیشه و کردار نیک، فعل حلال و هر چه خوبی و پاکی است وجود دارد و بس...

خودپسندی، غرور، حسد، آز، خشم و ... همه بی ارزشند

انتظارت بیش از همه از خودت و شادی ات به دیگری وابسته نباشد....

ای آدمیزاد!

حالا که قرار است زندگی کنی، باید که خوب باشی...

دل بسپاری به مهر، تا در لحظه ای از جنس ابریشم عشق

حضورش را تقدیمت کند.

این متن مخاطب خاص دارد

مخاطبش همه ی شما دوستان هستید، همه ی اونایی که ساعاتی از زندگی مرا پر میکردید، خیلی چیزهای یادم دادید، خیلی وقتها خنده ام را در آوردید، و گاهی اوقات اشکم را

زندگیه دیگه

همینه

این متن سلام ندارد، خداحافظ دارد

نظرات بسته است